आयुष्याच्या वाळवंटात
अश्रूंचा पूर.....
आयुष्य वाहून गेलं तरीही
हृदय मात्र कोरडच...
त्याची तहान वेगळी...
मायेच्या ओलाव्याची....
झेपत नाही त्याला अश्रूंचा लोट..
सगळंच धुवून जातं...
मागे उरत नाही एकही निशाणी...
......खोल खोल घावांची....
आणि ओरखड्यांची.....
मग मागे वळून काय पाहायचं ?
जे आपलं कधीच नव्हतं...
जी नजर परकी होती.....
आभास कि वास्तव....
एव्हढ्या भयानक पुरात वाकुल्या दाखवून हसणारे
ते निःशब्द उसासे.....
काहीच न मिळाल्याने खंतावणारे...
आणि जाळून सुद्धा अस्तित्व दाखवणारे...
उसाच्या सडा सारखे.....
No comments:
Post a Comment