धूर…

ओल्या सरपणासारखं आयुष्य …….
पूर्ण जळतही नाही,
पूर्ण विझत पण नाही ……
आठवणींचा धूर डोळ्यात पाणी आणतोय,
एकटेपणान आसमंत भरून गेलाय ……
कोणी टोचत ही नाही,
कोणी समजावतहि नाही…
आज वारा सुध्दा पडलाय…
सडक सुद्धा निर्जिव.,
मेलेल्या सापासारखी……
पण अजूनही तिच्यात दाहकता आहे…
पोळून पोळून पाय जळून गेलेत,
चालण तरीही संपत नाही……
कुठं नेणार हा रस्ता मला,
अनंतात घेवून जावूदे……
नाहीतर फसवी वळणे घेत,
पुन्हा इथेच आला तर,
जखमा पुन्हा ताज्या होतील,
आणि ओघळू लागेल पुन्हा रक्त …
धुमसणाऱ्या आयुष्यावर सांडून,
पुन्हा उफाळून येईल,
आठवणींचा धूर…
आणि हरवतील दिशा……

कधीही न सापडण्यासाठी ……