प्राक्तन........

आयुष्य माझे सारे मरणाला तारण होते,
जगण्यासाठी माझ्या ते एकच कारण होते.....

आभाळ कुंद सारे, सर कुठे न पावसाची,
डोळ्यात बरसणारे, अगतिक श्रावण होते...

कोठून आज आलो, कोटे असा निघालो,
वाटेत जाळणारे, आठवांचे शिंपण होते....

निःशब्द आज सारे, चाहूल न कुणाची,
गाण्यास गीत माझे, शपथेचे बंधन होते.....

राहू कसा उभा मी, सरणा मधून आता,
फसवून वेळ गेली, ते माझे प्राक्तन होते....