विडंबन...

( कवीवर्य आरती प्रभूंची माफी मागून....... )


गेले द्यायचे राहून, तुझे आश्वासनांचे देणे,
माझ्या पास उरले आता दोन - तीन महिने.....

झालो कसा पंतप्रधान मी सलग दुसऱ्यांदा,
मी केवळ कठपुतली, गळ्यात माझ्या फंदा....

कोळश्याचे नाव नको, इतरांनी केले चाळे,
हातहीना लावता, झाले तोंड माझे काळे......

" टू जी " म्हणजे मला, राहुल सोनिया ठावूक,
लुटीत सारे होते, पण पाठीवर मम चाबूक......

असतील झाले घोटाळे शेकडो दहा वर्षात,
मी एकाला न दोषी, सारेच सामील यात.......

केला माझा दगड, युवराजांनी फक्त चढण्या,
घातल्या जरी लाथा तरी, मुकाट साहतो वेदना.....

ऐंशी वय पार झाले, मी तरी काय करू?
बोलण्याचा त्रास होतो, भाषण कसे करू ?

म्हणती मला मौनीबाबा, चूक माझी कोणती?
तोंडास घातले टाके, तशी पक्षाची रीत होती.....

निवृत्ती पूर्वीच कशी विस्कटली ती चार घरे?
केली पापे कुणी? पण माझ्यावरच ताशेरे.....

आता न मी येणार येथे, साजरे दुरुनी डोंगर,
भले मग पक्षावर फिरो, दो गाढवांचा नांगर....