वादळ......

इथे सागराचे थैमान चाले,
किनारे कसे बेईमान झाले....

दिली सावली ज्या या तरुनी,
प्रलयात सारे उध्वस्त झाले......

उसळून लाटा गगन चुम्बणाऱ्या
दयेच्या हातांचे प्रहार झाले..........

नुकतीच फुटली, पालवी कोवळी ती,
फुलांचे सडे कसे निष्प्राण झाले.....

न्हाऊन अंगणाने शृंगार केला,
मुखडे घरांचे विद्रूप झाले......

आधार होता, तू ज्या पामरांचा,
अस्तित्व त्यांचे तडीपार झाले...

आक्रोश सारा भरुनी आसमंत,
लाटात अश्रू पोरके जहाले......