वाट माझी.....

आयुष्याच्या वैराण किनाऱ्यावर,
एकटाच उभा मी,
वादळांना तोंड देत.....
एक अनामिक वेदना अंतरात सलतीय,
अंधारापेक्षाही गडद, खोल खोल,
कोणाकडे व्यक्त करू?
कोणालाच जाणीव नाही वेदनेची,
कि फक्त मलाच होतात वेदना?
या निष्ठुर जगात,
आगीचे लोळ पचवत,
उभा आहे मी चेहरा हसरा करून,
कधीतरी कोणाशीतरी बोलू म्हणत,
शब्दही आता मुके झालेत.......
माळ गुंफायाच्या आधीच,
कोमेजलीत फुले,
आणि धागाही कमजोर झालाय.......
तुझ्या पूजेच्या तबकात,
जळतायत माझ्या आकांक्षा,
त्या निरांजनाच्या वातीबरोबर......
चालता चालता सांज झाली,
अंध्राची चाहूल लागलीय,
रस्ता मात्र अजूनही संपला नाही.......