Nostalgia……………

आठवतंय मला,
छोटा होतो जेंव्हा मी,
जग खूपच मोठं होतं....
तो शाळेचा रस्ता,
कोपऱ्यावरच सायकलच दुकान,
तो बर्फाचे गोळे विकणारा काका,
आणि फुले गजरे विकणारा छोटा मामू,
आता तेथे मोबाईलच दुकान आहे,
आणि व्हीडीओगेमचं पार्लर..
गर्दी असते तेथे खूप,
पण तरीही सारं कसं रिकामं रिकामं वाटतंय.....
बहुतेक माणूस आता छोटा होत चाललाय...

आठवतंय मला,
छोटा होतो जेंव्हा मी,
संध्याकाळ खूप मोठी असायची....
तास न तास ते पतंग उडवणं,
आणि बेभान सायकलींच्या शर्यती,
आणि मग दमून भागून घरी येणं....
आजकाल संध्याकाळच होत नाही,
दिवस संपतो न संपतो तोच रात्र...
वेळ पण बहुधा छोटा होत चाललाय...

आठवतंय मला,
छोटा होतो जेंव्हा मी,
मैत्री खूप गाढ असायची....
ते मित्रांच्या घरी जाणं,
त्यांना घरी बोलावणं,
कोणाकडेही खाणं,
तिथेच मनसोक्त खेळणं,
अगदी रडणं हि एकत्र,
आताही मित्र आहेतच,
पण मैत्री हरवून गेलीय,
कधीतरी कोणी रस्त्यात दिसलाच,
तर फक्त हाय......
आणि लगेच वाट वेगळी होते......
कोणत्याही शुभेच्छे साठी एक कोरडा SMS,
निर्विकार, भावनाहीन, केवळ कर्तव्यपूर्तीचा...
आजकाल नातीही बदलत चालली आहेत....

आठवतंय मला,
छोटा होतो जेंव्हा मी,
खेळ पण किती मस्त असायचे,
विटी दांडू, लपंडाव,
पळापळी, आट्यापाट्या....
आता घरी इंटरनेट आहे, टीव्ही आहे,
वेळच शिल्लक राहत नाही...
आजकाल आयुष्य पण बदलत चाललंय...

आयुष्याचं गाणं फारच छोटं असतं रे...
"उद्या" कोणीच पाहिलेला नसतो....
हा येणारा " उद्या " फक्त स्वप्न आहे,
हाच क्षण आहे खरा जगण्याचा ... ,...
या हव्यासाच्या जगात,
आपण फक्त पळतोय वेड्यासारखे....

मित्रा,
हे आयुष्य पुन्हा नाही मिळणार...
जगायचं तर आत्ताच जागून घे,
नाहीतर,
स्मशानाच्या फाटकावरील पाटी प्रमाणे होईल,
" शेवटी इथेच यायचं होतं,
पण येता येता सारं आयुष्य संपून गेलं...... "