सद्गुणाकडे पहा, दुर्गुण दुर्लक्षित करा....

आयुष्यात आपल्याला आपल्याभोवती शेकडो माणसे दिसत असतात. सगळीच परिचयाची नसली, तरी कित्येक परिचित असतात. या परिचित लोकात प्रत्येकाशी आपले जमते का? नाही, कधीच नाही. कधी आपल्याला त्या माणसातील एखादा दुर्गुण खुपत असतो, कधी आपल्यातील त्यांना. या जगात कोणीही केवळ सद्गुण घेवून जन्माला येत नाही. गुलाबाचं फुल काट्यात असतं, कमळ चिखलात असतं...... पण आपण या एखाद्या दुर्गुणामुळे आपल्यात एक अदृश्य भिंत तयार करतो आणि ती ओलांडण्याची आपली मानसिकता नसते. आपण तसा कधी प्रयत्नहि करत नाही. आणि या गोष्टीमुळे आपण कितीतरी चांगल्या व्यक्तींच्या सहवासाला, मैत्रीला मुकतो. आणि याचवेळी, आपल्यातही काही दुर्गुण आहेत हे मान्य करत नाही.




आंड्र्यू कोर्नेजी जेंव्हा स्कॉटलंडहून अमेरिकेला आला, तेंव्हा एक सामान्य तरुण मुलगा होता. मिळेल ते काम करायचा. पण नंतर तो अमेरिकेतील सर्वात मोठा पोलाद उत्पादक बनला. त्याच्या कडे १९२० मध्ये ४३ लक्षाधीश काम करत होते. विचार करा १९२० मध्ये..... त्यावेळी ती किती संपत्ती होती... कोणीतरी त्याला विचारले, तू माणसांशी कसे वागतोस? यावर त्याने दिलेले उत्तर विचार करायला लावणारे आहे. तो म्हटला, जेंव्हा तुम्ही खाणीतून सोने काढता, तेंव्हा तुम्हाला कित्येक टन माती काढावी लागते मगच काही ग्रॅम सोने मिळते. याच अर्थ असा आहे का कि तुम्ही माती खोदता? नाही. तुमचा लक्ष्य सोने असते, माती नाही. मी माणसातले सद्गुण बघतो, दुर्गुण नाही....



आपण नेमके याच्या विरुद्ध करतो, आपले पहिले लक्ष जाते त्याच्यात वाईट काय आहे याकडे. हे टाळून जर आपण माणसातील सद्गुण पाहून दुर्गुणाकडे थोडे दुर्लक्ष केले. तर तोच माणूस तुम्हाला नव्याने पाहायला मिळेल, त्याची उपयोगिता कळेल, माणसामाणसातले संबंध दृढ होतील....