वाटते मजला सखे मी अंबारीचा मेघ व्हावे,
होवुनी थेंब त्याचा हळुवार तूज स्पर्शून जावे.....
सागराच्या उंच लाटा, चुंबिती गगनास त्या,
त्या तळाच्या शिम्पल्यांचे दुखः मी हलके करावे....
अंकावरी चंद्रमाच्या, रात्र आहे पहुडलेली,
चांदण्यांनी भोगीलेले, एकांत मी मोजून घ्यावे....
गर्द मेघांनी जरी तो सूर्य आहे झाकोळलेला,
उल्केने पण का स्वतःला व्यर्थ असे जाळून घ्यावे....
वादळे सांगून गेली, व्यर्थता या जीवनाची,
मांडीलेले डाव सारे, मी कसे सोडून द्यावे.....
अंतरीचे गंध सारे, मुक्त उधळूनी वाऱ्यावरी,
झिजवुनी आयुष्य सारे, मी पुन्हा मागे उरावे....
आज या अंतिम समयी, मी असा बहरून गेलो,
कि शांत होणार्या दिव्याच्या, ज्योतीने उजळून जावे.....
No comments:
Post a Comment